Beata Szczepaniak: Ciężar rzeźby

Na wystawie „Ciężar rzeźby” Beata Szczepaniak tworzy zupełnie nową rzeczywistość. Jej prace rozsypują się pod naszymi stopami, wysiąkają ze ścian i kątów pomieszczenia. Niektóre łamią prawa fizyki, podczas gdy inne usilnie starają się ich trzymać. Masywne bryły zwisają z sufitu i nawet delikatny gest dłoni wystarczy, aby wprowadzić obiekt w ruch. Ciężar, który utożsamiany jest z materiałem, w którym została wykonana praca, może stanowić zagrożenie dla naszego ciała. Stąd biorą się ambiwalentne odczucia, które rodzą się w widzu w kontakcie z tymi dziełami. Wyraźnie zarysowuje się bowiem kontrast pomiędzy chęcią ucieczki od jednych, a apetytem na muśnięcie innych.

O dotykalnym charakterze tych przedmiotów świadczy prezentowany na wystawie cykl fotograficzny „O rzeźbie”. Zaprezentowano w nim to, w jaki sposób człowiek wchodzi w cielesny kontakt z nową rzeczywistością wykreowaną przez Szczepaniak. Artystka stara się skrócić dystans między pracą a widzem. Unika postumentów, które kojarzymy z muzealnymi prezentacjami, ponieważ w przestrzeni galerii niczego nie „pokazuje”. Obiekty jej autorstwa zwyczajnie są i trwają, przynależą do aktualnej sytuacji. Zdają się całkowicie odchodzić od idei dzieł jako przedmiotów – są raczej innym rodzajem żywych istot. W jaki sposób określić te prace? Jak podkreśla autorka tekstu do katalogu wystawy, Daria Grabowska: „Pod językiem ukrywamy słowo „rzeźby”. Zdawałoby się, że definicja ta najlepiej opisuje obserwowane przedmioty. Mimo to określenie grzęźnie na ustach, ponieważ rzeźby wcale rzeźbami nie są. Ich formy przypominają te zwierzęce, jednocześnie miękkie i ciężkie. Niczym niewielkie, nieznane nam bestyjki kulą się wokół naszych ciał, żyją osobnym życiem”.

Beata Szczepaniak – urodzona w 1988 w Zduńskiej Woli. W latach 2009–2014 studiowała na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, gdzie w 2016 roku rozpoczęła studia doktoranckie.